Έχει τονισθεί επανειλημμένα ότι η τέλεση μνημοσύνου για
τους θανόντες κατά τη μάχη του Λεωνιδίου την 21η Ιανουαρίου 1949 και
η συμμετοχή πολιτών στο μνημόσυνο αυτό δεν παρακινείται από τακτικές μιας
κομματικής πολιτικής, ούτε επιδιώκεται η οποιαδήποτε κομματική αντιπαράθεση
αλλά ούτε και η οποιαδήποτε αναμόχλευση παθών ή η καλλιέργεια συναισθήματος
μίσους όπως ακούγεται. Η εκδήλωση αυτή είναι μια εκδήλωση τιμής και μνήμης προς
τους συγγενείς Λεωνιδιώτες αλλά και τους στρατευμένους που έχασαν τη ζωή τους
στη μάχη αυτή και μάλιστα σε μια περίοδο κατά την οποία οι υπόλοιποι λαοί της
δυτικής Ευρώπης απολάμβαναν μια περίοδο ειρήνης και ανασυντάξεως τουλάχιστον
τεσσάρων χρόνων από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τι επιθυμούν να κάνουμε; Να μείνουμε σιωπηλοί; Το να
μην αναφέρεται ποτέ το γεγονός της μάχης της 21ης Ιανουαρίου 1949
είναι αδύνατο. Το να λησμονηθούν τελείως όλα τα γεγονότα όπως θα επιθυμούσαν
μερικοί είναι αλλοίωση της ιστορίας. Είτε το θέλουν είτε όχι η μάχη της 21ης και 22ης Ιανουαρίου 1949 είναι καταγεγραμμένη σε όλα
τα ιστορικά κείμενα και ντοκουμέντα και των δύο πλευρών (αναφέρεται ως μάχη του
Λεωνιδίου και Αγίου Βασιλείου) διότι είχε με την έκβασή της σημαντικές
επιπτώσεις στις μετέπειτα άμεσες εξελίξεις του εμφυλίου πολέμου.
Και όμως έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα γεγονότα της
κατοχής και της μετέπειτα περιόδου μέχρι το 1949 πρέπει να λησμονηθούν. Όσοι
ισχυρίζονται ότι για τα γεγονότα αυτά δεν πρέπει να ενδιαφέρονται οι σύγχρονοι
Έλληνες φοβούνται ότι επιβαρύνει την απήχηση του κομματικού τους συμφέροντος και
έχουν προωθήσει δυναμικά την άποψη αυτή. Με δεδομένο μάλιστα ότι η άποψή τους
αυτή απηχεί τις «προοδευτικές» τους αντιλήψεις έχουν επιβάλει την αδιαφορία,
την ουδετερότητα, την αποστασιοποίηση, το σκεπτικισμό, αλλά και την απαξιωτική
κριτική σε όσους πιστεύουν ότι η στάση τους αυτή αφενός αποπνέει κάποια
«ανωτερότητα», αφετέρου τους επιτρέπει να επιδίδονται σε ελιγμούς
μικροπολιτικής.
Τέτοιοι υπήρχαν πάντοτε, όμως σήμερα έχουν
σημαντικότερη επίδραση από άλλοτε στην κοινωνία ενώ αντίθετα έχει μειωθεί η
επιρροή των ανδρείων. Και δεν αναδεικνύονται οι ανδρείοι μόνο στους πολέμους, οι
οποίοι τουλάχιστον έχουν και την τύχη να αναγνωρίζονται και να τιμώνται.
Ανδρείοι πρέπει να υπάρχουν και στην ειρηνική περίοδο. Μάλιστα στη σημερινή
κοινωνία στην οποία πλεονάζει ο αριθμός των πολιτών που περιχαρακώνεται στα
στενά όρια του εαυτού τους, δρουν ανεξέλεγκτοι όσοι επιπλέουν στην επιφάνεια με
συνεχείς υπαναχωρήσεις, με δημιουργίες μετώπων και στρατοπέδων αντιπαλότητας
ανάλογα με τα συμφέροντα της στιγμής, οι ανδρείοι είναι απαραίτητοι.
Αυτούς έχει ανάγκη η κοινωνία και πολύ περισσότερο η
Ελληνική Πατρίδα για να επιβιώσει. Οι καιροσκόποι επωφελούνται από τον
περιορισμό των ανδρείων, εκείνων δηλαδή που είναι αποφασισμένοι να μείνουν
πιστοί στα ιδανικά και τις αρχές τους όπως ορίζει ο ελληνικός πολιτισμός. Οι
καιροί είναι δύσκολοι. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι απέχει πολύ ο ψυχισμός
του σημερινού Έλληνα από τον ψυχισμό της αμέσως προηγούμενης γενεάς. Είναι πολύ
μακριά από τις ψυχές μας η εποχή που μας έκαιγαν σύγκορμα τα λόγια του
Αθανάσιου Διάκου στην πρόσκληση του Ομέρ Βρυώνη να αλλάξει πίστη «εγώ γραικός
γεννήθηκα γραικός και θα πεθάνω»
Οι καιροσκόποι ελίσσονται και δρουν ανάλογα με το τι
θεωρούν ατομικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για το τι πιστεύουν και για το τι
είναι σωστό για το σύνολο που είναι η πατρίδα αν και ζουν σ’ αυτήν. Και ενώ
ισχυρίζονται ότι είναι αντίθετοι με την ανάμνηση των γεγονότων της περιόδου
εκείνης γιατί αναμοχλεύονται τα πάθη, άλλα πράττουν. Όπως έγινε πρόσφατα στο
δημοτικό συμβούλιο του δήμου Νότιας Κυνουρίας όπου σύμβουλοι οι οποίοι
διατείνονται για την αναγκαιότητα της λήθης των γεγονότων της εποχής εκείνης,
ψήφισαν την έγκριση δαπάνης για τον εντοιχισμό στο προαύλιο του γυμνασίου
Λεωνιδίου, αναμνηστικής πλάκας για τους εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς τον
Ιούλιο του 1944.
Όσοι δε γνωρίζουν τα γεγονότα εύλογα θα συμφωνήσουν
ότι έπρεπε σε εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς Έλληνες πατριώτες να αποδοθούν
τιμές. Ήσαν όμως πράγματι οι έντεκα εκτελεσθέντες, Έλληνες Πατριώτες που θυσιάστηκαν
γιατί υπεράσπισαν τη ζωή άλλων Ελλήνων πολεμώντας εναντίων των Γερμανών ή
αντίθετα είχαν συλλάβει και εκτελέσει συμπατριώτες μας υπακούοντας σε άνωθεν
εντολές να εξοντώσουν τον «ταξικό εχθρό»;
Είναι γνωστό ότι ο επονομαζόμενος Ιαβέρης που ήταν
ένας από τους εκτελεσθέντες, ήταν στρατοπεδάρχης στο στρατόπεδο αιχμαλώτων του
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στο μοναστήρι της Έλωνας. Πολλοί από τους αιχμαλώτους του μοναστηριού,
αθώοι, κατέληξαν στην τρύπα του Βλάχου στον Πουρναρό, ενώ ο ανάπηρος Ν.
Βαλτζής, είχε καταφύγει από το Κρανίδι (περιοχή στην οποία σε κάποιο χρονικό σημείο στα μέσα του 1943, το ΚΚΕ διαμέσου του ΕΑΜ και της ΟΠΛΑ, προχώρησε στη σύλληψη και εξόντωση τοπικών πολιτικών αρχών, παραγόντων και αντιστασιακών τμημάτων που δεν έλεγχε. Την ΟΠΛΑ το σύγχρονο ΚΚΕ την αγνοεί, γιατί άραγε;) για να αποφύγει μαζί με άλλους
συνεργούς του τη ''δίκαιη'' αντίδραση των συγγενών των θυμάτων τους. Οι υπόλοιποι ανήκαν σε απόσπασμα του ΕΛΑΣ το
οποίο συνόδευε αιχμαλώτους, κυρίως Λάκωνες, προς το στρατόπεδο της Ι. Μονής
Καρυάς ή της Ορθοκωστάς. Μερικοί από τους συνοδούς ΕΛΑΣίτες σώθηκαν χάρις στη
μαρτυρία κυρίως του τότε προέδρου της κοινότητας Λεωνιδίου Κωνσταντίνου Χείλαρη ή Μπρούκλη, ο οποίος παρά το ότι είχε υποστεί βασανιστήρια ως αιχμάλωτος μαζί
με άλλους Λεωνιδιώτες στο Μοναστήρι της Παναγίας της Έλωνας βεβαίωσε ότι οι
ΕΛΑΣίτες ήταν κάτοικοι Λεωνιδίου. Ποιοι από αυτούς άραγε εκτέλεσαν στο
Παλαιοχώρι τον Λεωνιδιώτη Γ. Κυρίο;
Το ότι αποφασίστηκε στις ημέρες μας να τιμηθούν
τέτοιοι άνθρωποι είναι προσβολή στα όσα θεωρούμε ιερά και όσια και ταυτόχρονα
είναι πολιτική αναμοχλεύσεως παθών με τη διαστρέβλωση ιστορικών δεδομένων και
με μόνη επιδίωξη την «ηρωποίηση» ομοϊδεατών. Με την ενέργεια αυτή όμως δεν έχει
κανένας πλέον το δικαίωμα να προσπαθεί να «ξεχαστεί ο Μύλος» και ταυτόχρονα να
ισχυρίζεται ότι η τέλεση μνημοσύνου αναζωπυρώνει παλαιά πάθη.
Όμως την 20η Ιανουαρίου 2013 στο χώρο του
Μύλου και μετά από συντεταγμένη πορεία στο Λεωνίδιο κατέληξαν και κατέθεσαν
στεφάνια και μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ήθελαν να τιμήσουν τους νεκρούς; Είχαν
καμιά σχέση με τους νεκρούς; Ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύει. Είναι γνωστό ότι
η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ διακηρύσσει ότι είναι εθνικό-σοσιαλιστικό κόμμα, ίδιο στην
ιδεολογία και εν πολλοίς έχει ίδια σύμβολα με την ιδεολογία και τα σύμβολα του
Χίτλερ.
Αν μελετήσουν την ιστορία θα δουν ότι οι Έλληνες και
μάλιστα οι αξιωματικοί που πολέμησαν στην μάχη της 21ης και 22ης
Ιανουαρίου 1949 εναντίων του λεγόμενου δημοκρατικού στρατού είχαν πολεμήσει
πριν λίγα χρόνια και εναντίων των στρατιωτών του Χίτλερ. Ούτε βέβαια οι ΧΑίτες τρέφουν
καμιά υπερηφάνεια για το Σταυρό της Ελληνικής Σημαίας, αφού προωθούν με την
ιδεολογία τους (εν αγνοία βέβαια πολλών οπαδών τους) τα παγανιστικά σύμβολα.
Παρά τα όσα ισχυρίζονται ούτε την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό ενστερνίζονται
αφού είναι εναντίων της δημοκρατίας. Το πόσο πρόχειροι είναι φαίνεται και με το
ότι αγνοούν απλά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Ας ψάξουν να βρουν αν
υπάρχει όρος στην αρχαία γραμματική που να δικαιολογεί το περίφημο «εγέρθητος»
ή «εγέρθειτο» που ακούστηκε σε συγκέντρωσή τους.
Επισκέφτηκαν όμως το Μύλο όχι για να τιμήσουν τους
νεκρούς της μάχης της 21ης Ιανουαρίου 1949 αλλά για να δείξουν σε
όσους τους ακολουθούν και να παραπλανήσουν μερικούς ότι είναι αντίθετοι των
κομμουνιστών. Είναι όμως; Όχι μόνο δεν είναι εναντίων των κομμουνιστών αφού και
οι ιδεολογίες τους έχουν κοινές ρίζες αλλά αντίθετα η ύπαρξη του ενός εξυπηρετεί
την ύπαρξη του άλλου. Πρόσθεσαν οι ΧΑίτες όμως και ένα άλλο στοιχείο στους ισχυρισμούς
όσων δεν επιθυμούν την τελετή του «Μύλου». Οι μεν αδιάφοροι και ουδέτεροι
δικαιολογούνται με το ότι δε θέλουν να εμπλακούν σε επεισόδια με τους ΧΑίτες. Και
από την άλλη έδωσαν ένα δώρο στην αριστερά η οποία είναι πολύ εύκολο στο εξής
να αποτρέπει ιδίως τους νεότερους να μην τιμούν το Μύλο αφού τον επισκέπτονται
οι «φασίστες». Ποια είναι όμως η αλήθεια; Ως Λεωνιδιώτες τιμάμε τους νεκρούς
αλλά και τους μαχητές που υπερασπίστηκαν τον τόπο μας κατά την μάχη της 21ης
Ιανουαρίου 1949. Τι θα είχε συμβεί αν όσοι είχαν κυκλώσει το Λεωνίδιο είχαν
εισβάλει στα σπίτια που έχουμε και ζούμε και σήμερα; Γιατί στο χείμαρρο Δαφνώνα
είχαν συγκεντρωθεί από τον επιτεθέντα λεγόμενο δημοκρατικό στρατό τουλάχιστον
χίλια υποζύγια; Πόσοι από τους γονείς και τους συγγενείς μας θα είχαν χάσει τη
ζωή τους χωρίς αιτία; Πρώτα να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά και μετά να
τοποθετηθεί ο καθένας για τα «μνημόσυνα μίσους».
Επιπλέον ως Έλληνες Πατριώτες με αγάπη για την
ελευθερία και την πίστη στην δημοκρατία θωρούμε ότι οι μάχες (όπως η μάχη της
21/01/1949 στο Λεωνίδιο) που δόθηκαν από τις νόμιμες δυνάμεις της πατρίδας μας
σε καιρούς δύσκολους και καθοριστικούς καθόρισαν το μέλλον της Ελλάδας και
απέτρεψαν την εποχή εκείνη την εγκαθίδρυση στην χώρα μας ενός καθεστώτος
τουλάχιστον όμοιο με της Σερβίας ή της Βουλγαρίας. Σήμερα και ο πιο
αντιδραστικός αντιλαμβάνεται ότι ζει σε μια από τις περισσότερο ανεκτικές
κοινωνίες όπου όλοι κινούνται ελεύθερα. Χάρις στις θυσίες εκείνων των μαχητών
και των πατριωτών εγκαθιδρύθηκε πολυκομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία και
παρά το ότι υπήρξαν προβλήματα και υπήρξε και η επταετής δικτατορία, σήμερα
μπορούμε να απολαμβάνουμε μια εδραιωμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία εφάμιλλη
αυτής των προηγμένων χωρών. Ας αναρωτηθούν οι Έλληνες και κυρίως οι νεότεροι αν
θα επιθυμούσαν έστω και για μια ημέρα να ζήσουν στον τότε λεγόμενο «παράδεισο»
όπου είχαν επιβληθεί μονοκομματικές κυβερνήσεις ελεγχόμενες από το
κομμουνιστικό κόμμα.
Ας μη σπεύσουν οι λεγόμενοι «προοδευτικοί» να μας
κατηγορήσουν ότι με τα επιχειρήματα αυτά καταλήγουμε στην πολιτικοποίηση ή κομματικοποίηση
των γεγονότων της 21ης Ιανουαρίου 1949. Θα τους απαντήσουμε ότι εμείς
ακολουθούμε τον άγραφο ηθικό νόμο να τιμούμε όσους υπερασπίστηκαν τον τόπο μας.
Και αντιστρέφοντας τους ρωτάμε: εάν δεν
είναι κομματικά και πολιτικά τα κίνητρα τότε ποια είναι η αιτία που αντιδρούν
στις εκδηλώσεις τιμής και ευγνωμοσύνης αλλά και στο θρησκευτικό μνημόσυνο των
νεκρών;
Άλλωστε η ιστορική έρευνα υπάρχει και επιβάλλεται να
συνεχιστεί. Η τακτική που ακολούθησε το ΚΚΕ να ανασκευάζει την ιστορία δεν
απέδωσε και παρά το ότι πίστεψε ότι με την πάροδο του χρόνου και την απουσία
της πλειοψηφίας όσων έζησαν τα γεγονότα θα ήταν εύκολο να προωθήσει τις «θέσεις»
του, βρίσκονται μαρτυρίες και αποδεικτικά στοιχεία που καταρρίπτουν την εικόνα
των «αγνών λαϊκών αγωνιστών κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους» που
θέλει τα τελευταία χρόνια να επιβάλλει η αριστερή παραφιλολογία. Όσοι πιστεύουν
ότι τα όσα αναφέρονται από το ΚΚΕ είναι αληθινά δεν έχουν παρά να αναρωτηθούν
και να ζητήσουν απαντήσεις για το ότι ενώ όλοι έχουμε ακούσει ζητωκραυγές για
το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ η Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα η γνωστή ΟΠΛΑ δεν
αναφέρεται πουθενά. Ακόμα και μετά την ήττα του λεγομένου Δημοκρατικού Στρατού
ο φιλελεύθερος κόσμος δεν αξιοποίησε τις πηγές της περιόδου εκείνης αλλά
προτίμησε την ήπια πολιτική της λήθης. Μετά το 1974 όλη η αριστερά με
πρωτεργάτη το ΚΚΕ θεώρησε ότι υπήρχε η ευκαιρία να παραποιήσει την ιστορία. Ή
άλλη πλευρά άργησε να απαντήσει. Την τελευταία δεκαετία κυκλοφόρησαν βιβλία με
σοβαρή ανάλυση των γεγονότων που ανασκευάζουν με τεκμήρια τους ισχυρισμούς της
αριστεράς.
Αμέσως
υπήρξαν επίσημες τοποθετήσεις του ΚΚΕ εναντίων όσων ιστορικών χαρακτηρίζει ως
το «νέο κύμα» της ιστορικής έρευνας του «εμφυλίου». Όσο δικαιολογημένη και αν
είναι η συναισθηματική φόρτιση που έχουμε όσοι ζήσαμε το τριήμερο από τη νύχτα
της 20ης προς την 21η και 22η Ιανουαρίου του
1949 μπορούμε να σταθούμε σε αυτό που έγραψε πρόσφατα το 2010 ο Στέλιος
Περράκης στο βιβλίο του «Φαντάσματα του εμφυλίου» “…Τι θα κερδίσουμε με το να
μάθουμε την αλήθεια, μια αλήθεια που ενώ δε φέρνει τίποτα καλό σε κανένα,
προκαλεί ντροπή σε μερικούς ανθρώπους. Η μόνη απάντηση που έχω να δώσω σε
τέτοιες αντιρρήσεις είναι ότι υστεροφημίες που στηρίζονται σε ψεύδη δεν πρέπει
ούτε να υπάρχουν ούτε να μεταδίδονται στους απόγονούς μας.”
Και τι παραδίδουμε στους απογόνους μας; Δεν θα
παραδώσουμε τίποτα στους απογόνους μας εάν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε το θάρρος
να διατρανώσουμε όσα πιστεύουμε. Εάν μείνουμε με την αμφιβολία και το φόβο ότι
κάποιοι θα μας σχολιάσουν εάν τολμήσουμε να πούμε τα όσα πιστεύουμε, τότε δεν
προσφέρουμε τίποτα στην κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν σε φιλικό περιβάλλον να
επιδιώκουμε να επιβάλλουμε τις απόψεις μας και όταν διαγράφεται η προοπτική της
αμφισβητήσεως να σιωπούμε ή να ταυτιζόμαστε με αυτά που φαινομενικά δεν
πιστεύουμε.
Και για να είμαστε πιο σαφείς, υποκρίνονται όσοι
θέλουν να μνημονεύεται το «πολυτεχνείο» αλλά τηρούν επιφυλακτική στάση στις εθνικές
γιορτές και κυρίως της 25ης Μαρτίου του 1821 ή της 28ης
Οκτωβρίου του 1940 ή αγνοούν παντελώς την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και
βεβαίως κατηγορούν όσους συμμετέχουν σε εκδηλώσεις που τιμούν όσους υπεράσπισαν
την Ελλάδα από την επιβολή του ΚΚΕ. Πρέπει να αναληφθούν ότι και το
«πολυτεχνείο» και η μάχη της 21ης και 22ης Ιανουαρίου του
1949 και όλες οι μάχες των Ελλήνων κατά του λεγομένου δημοκρατικού στρατού
είναι επέτειοι της πορείας της Ελλάδος προς τη δημοκρατία. Όσοι τιμούν τη μνήμη
του πολυτεχνείου αλλά αποστρέφονται τη μνήμη της μάχης της 21ης
Ιανουαρίου του 1949 στο Λεωνίδιο όχι μόνο υποκρίνονται αλλά αποκαλύπτονται και πολέμιοι της δημοκρατίας.
Και επειδή συμβαίνει οι περισσότεροι από αυτούς να χλευάζουν την 28η
Οκτωβρίου του 1940 ή και να υποβαθμίζουν και να αλλοιώνουν το νόημα της 25ης
Μαρτίου του 1821 αντιλαμβανόμαστε ότι ενώ βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση προβάλλουν τους εαυτούς τους
ως ελεύθερα προοδευτικά σκεπτόμενα άτομα.
Εκείνο που πρέπει να διδαχθούμε είναι ότι η ιστορία δε
γράφεται από όσους ενεργούν για το θεαθήναι κινούμενοι μέσα στην προστασία που
τους παρέχει η κατ’ εκτίμησή τους ευρεία απήχηση αλλά από εκείνους τους
ανδρείους που έχουν αρχές και αγωνίζονται για τις ιδέες τους όσο λίγοι στον
αριθμό και αν είναι.
