Στην «Κυνουρία» του
Ιουλίου του 2012 διαβάσαμε ότι έμαθε πολλά για την ιστορία του τόπου από όσα
ακούστηκαν κυρίως από την ομιλία του Στρατή Κουνιά κατά την τελετή των
αποκαλυπτηρίων. Η απόφαση για την κάλυψη των εξόδων της τελετής με 2000 ευρώ
δεν ενεκρίθη γιατί απουσίαζαν πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι και λόγω της αρνητικής
ψήφου των Δ. Τσιγκούνη και Η. Πήλιουρα και της λευκής ψήφου της κυρίας Μ.
Δουζένη δεν εξασφαλίσθηκε η απαιτούμενη πλειοψηφία. Όσο για την ιστορική
αλήθεια πρέπει όλοι να γνωρίζουμε ότι αυτή δεν διαπιστώνεται με ευκαιριακές
αποφάσεις. Εάν ερωτηθεί π.χ. ο κ. Παναγιώτης Ι. Γεωργίτσης γιατί δεν είχε
αποδεχθεί τα όσα ισχυρίζεται ο κ. Στρατής Κουνιάς σε προηγούμενη δημαρχιακή
περίοδο ενώ τα αποδέχτηκε σε αυτή θα είχαμε σαφέστερη προσέγγιση του πως ο
καθένας αντιλαμβάνεται την αλήθεια. Άλλωστε είναι γνωστό αυτό που είπε ο
Λένιν «αλήθεια είναι ότι συμφέρει το κόμμα».
Εδώ πρέπει να
μας διευκρινίσουν πότε λένε αλήθεια: όταν εξυμνούν ως «πατερούλη τον Στάλιν»
μετά τον αποκαθηλώνουν και μετά προσπαθούν να αποκαταστήσουν την μνήμη ή όταν
διέγραφαν τον Βελουχιώτη και τώρα τον αποκαθιστούν ή ακόμη όταν εξυμνούν τον Νίκο
Ζαχαριάδη μετά τον κατέκριναν και τώρα αποφασίζουν να αποκαταστήσουν την μνήμη
του ή το Σιάντο και τόσους άλλους που άλλοτε τους εξυμνούν και άλλοτε τους
διαγράφουν; Όποιος προσπαθήσει να στοιχειοθετήσει τα αναφερόμενα από τον
κ. Στρατή Κουνιά θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει συνέχεια χρονική των γεγονότων
αλλά ούτε και αιτιολογημένη αντιμετώπισή τους. Παρατίθενται ονόματα και
ημερομηνίες πολλές από τις οποίες είναι αυθαίρετες αλλά και δεν έχουν κάποια
αλληλουχία. Παρατηρείται βέβαια, όπως και σε όλα τα κομματικά κείμενα, ο
διαχωρισμός των Ελλήνων σε πατριώτες και αγαθούς μεροκαματιάρηδες που κατά την
άποψη των ομοϊδεατών του κ. Στρατή Κουνιά ήταν κομμουνιστές ή φιλικοί προς την
αριστερά και από την άλλη οι αντιδραστικοί και συνεργάτες των Γερμανών.
Αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι τυχαίος αλλά ακολουθεί την
πολιτική απόφαση του ΚΚΕ 667/β όπως αυτή δημοσιεύτηκε στην κομμουνιστική
επιθεώρηση της 9/1//1943 στην οποία όμως διαβάζουμε ότι στους συνεργάτες των
κατακτητών συγκαταλέγουν και ομοϊδεάτες μαρξιστές οι οποίοι τόλμησαν να έχουν
διαφορετική άποψη από το καθοδηγητικό όργανο την κυριαρχούσα ομάδα της
Σοβιετικής Ένωσης. Ιδού ένα απόσπασμα της αποφάσεως αυτής: «……..στ)πάλη κατά
των πρακτόρων του εχθρού. Η «ελληνική» κυβέρνηση των λακέδων του κατακτητή, η
«ελληνική» ασφάλεια, οι φασιστικές οργανώσεις, οι πουλημένοι προδότες της
διοίκησης της συνομοσπονδίας «εργατών», της συνομοσπονδίας «παλαιών πολεμιστών»
οι αρχηγοί τροτσκιστών και αρχειομαρξιστικών οργανώσεων και οι προβοκάτορες
πεμπτοφαλαγγίτες της «Νέας Εποχής» είναι όργανα του ξένου κατακτητή και
επικίνδυνοι εχθροί του ελληνικού λαού τόσο όσο και οι πάτρωνές τους. Το κόμμα
και όλος ο ελληνικός λαός πρέπει να τους καταπολεμήσουν με το πιο μεγάλο μίσος
και αποφασιστικότητα και να τους κάνουν ανίκανους να προδίδουν τον ιερό αγώνα
της ζωής και λευτεριάς του λαού και της χώρας μας….» Αγώνα που αν
πετύχαινε θα καταδίκαζε τον ελληνικό λαό στις τύχες των λαών της Ανατολικής
Ευρώπης. Άλλωστε και ο Α. Παπανδρέου στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στο
απόσπασμα» στην σελίδα 59 υιοθετεί «κρυστάλλινα καθαρές» απόψεις του Γεώργιου
Παπανδρέου ο οποίος στο συνέδριο του Λιβάνου το 1944 είπε «Η ευθύνη του ΕΑΜ
είναι ότι δεν απέβλεπε μόνο στον απελευθερωτικό αγώνα αλλά ηθέλησε να
προετοιμάσει την μεταπολεμική δυναμική του επικράτηση. Δια τούτο επεδίωξε
πρώτον την μονοπώληση του εθνικού αγώνος και δεύτερον την τρομοκράτηση και την
εξόντωση των αντιπάλων του…..Οι αντίπαλοι του ΕΑΜ θεωρήθηκαν εχθροί της
πατρίδος….»
Όσο για τα γεγονότα της περιοχής μας δυστυχώς έχουν αποθάνει
οι περισσότεροι από όσους τα έζησαν. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όταν πριν 20
χρόνια ο κ. Σ. Κουνιάς αναζητούσε πληροφορίες από μερικούς που ζούσαν τότε
απέρριπτε όποια πληροφορία δεν του άρεσε. Αναφέρει π.χ. γα κάποια δίκη
ταγματασφαλιτών που έγινε τον Σεπτέμβριο του 1944 στο Παλαιοχώρι. Είναι γνωστό
ότι η δίκη αυτή έγινε περίπου τον Απρίλιο του 1944 με κατηγορούμενους πολλούς
Λεωνιδιώτες μεταξύ των οποίων τον Κ. Χείλαρη ή Μπρούκλη, Πιτταρά, Ε. Κυρίο, Α.
Τσιγκούνη, Γ. Κ. Γερακίτη οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με συγκρότηση ομάδας ταγμάτων
ασφαλείας. Στη δίκη αυτή παρουσιάστηκε επιτροπή συμπαραστάσεως των κρατουμένων
από πολίτες και μαθητές του Λεωνιδίου με επικεφαλής τον ιατρό Σ. Μερικάκη. Δεν
καταδικάστηκε κανείς παρά μόνο ο Κυρίος ή Γριβάκης ένα παιδί 18 ετών τον οποίο
εκτέλεσαν με την κατηγορία ότι είχε καταδώσει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στους
Γερμανούς για την κλοπή του κοπαδιού του Σαρανταυγά. Τους κρατούμενους αυτούς
τους περιπλάνησαν επί ένα μήνα στα ορεινά χωριά της περιοχής Λεωνιδίου, Κοσμά,
Πηγαδιού και τους ενέκλεισαν στο μοναστήρι της Έλωνας όπου πράγματι
στρατοπεδάρχης ήταν ο επονομαζόμενος Ιαβέρης. Μερικοί από αυτούς βασανίστηκαν
όπως ο Ε. Κυρίος και ο Κ. Χείλαρης ή Μπρούκλης ο οποίος προσέφερε υπηρεσίες ως
πρόεδρος της κοινότητας Λεωνιδίου με την ήπια πολιτική του και κάλυψε και
αντάρτες του ΕΑΜ. Ήταν αυτοί συνεργάτες των Γερμανών ή μαυραγορίτες; Ή μήπως
ήταν συνεργάτης των Γερμανών το ανήλικο που επειδή έκλαιγε το έριξαν στην
«τρύπα» στον Πουρναρό αποσπώντας το από την μητέρα του που ήταν κρατούμενη στην
Έλωνα. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνουν Λεωνιδιώτες που ζούσαν τότε. Στην «τρύπα»
αυτή θανατωθήκαν πολλοί κρατούμενοι του στρατοπέδου της Ι. Μ. Ελώνης. Ο άλλοτε
διευθυντής της Ε. Τ. Ε. Λεωνιδίου αναγνώρισε το πτώμα του πατέρα του από την
ζώνη του.
Δεν μας εξηγεί ο κ. Σ. Κουνιάς πώς οι κρατούμενοι των ανταρτών
που δεν ήσαν Λεωνιδιώτες βρέθηκαν μαζί με Λεωνιδιώτες και αντάρτες όταν οι
Γερμανοί έδωσαν εντολή το πρωί της 6/7/1944 να συγκεντρωθούν όλοι οι κάτοικοι
στις πλατάνες στον Δαφνώνα; Πώς εκτός από τον ανάπηρο Νίκο Βαλτζή βρέθηκαν σε
αυτή τη συγκέντρωση και οι άλλοι οκτώ και μάλιστα ο Ιαβέρης; Θυμούνται λοιπόν
αρκετοί Λεωνιδιώτες ότι πράγματι τις ημέρες του Μαΐου του 1944 μερικοί
κρατούμενοι από την Ι. Μ. Ελώνης και την Λακωνία μετακινήθηκαν προς άλλα
στρατόπεδα, πιθανόν της Καρυάς ή της Ορθοκωστάς, υπό την συνοδεία ενόπλων
ανταρτών του ΕΑΜ και στον δρόμο αντίκρισαν την Γερμανική περίπολο που
πραγματοποιούσε εκκαθαρίσεις. Οι «ένδοξοι» αντάρτες του ΕΑΜ αντί να πολεμήσουν
έκρυψαν τα όπλα και όταν τους πλησίασε η περίπολος παρίσταναν τους άοπλους
πολίτες. Γι’ αυτό άλλωστε δεν τους εκτέλεσαν οι Γερμανοί αμέσως αλλά όλη την
ομάδα μαζί με τους κρατούμενους τους μετέφεραν στο Λεωνίδιο όπου και
διανυκτέρευσαν όλοι. Όταν έγινε η συγκέντρωση και οι Γερμανοί αναζητούσαν τα
προσωπικά στοιχεία των συγκεντρωμένων πράγματι ο παπά Κουτσογιάννης, ο Κώστας
Σταυρόπουλος, η Σαλάχα αλλά και ο τότε πρόεδρος της κοινότητας Λεωνιδίου Κ.
Χείλαρης ή Μπρούκλης, τον οποίο ο κ. Σ. Κουνιάς περιέργως λησμονά κάλυψαν
πολλούς ξένους αντάρτες με την βεβαίωση ότι ήταν Λεωνιδιώτες. Όσοι από τους
συλληφθέντες εκτελέστηκαν, αποκαλύφθηκαν από τους Λάκωνες ομήρους κρατουμένους
και κυρίως από μια κοπέλα που οι αντάρτες της είχαν σκοτώσει τον αδερφό.
Η
αναμνηστική πλακέτα λοιπόν που στήθηκε στον περίβολο του Γυμνασίου του
Λεωνιδίου και όχι στον τόπο που έγινε η εκτέλεση δεν αναφέρεται σε Λεωνιδιώτες
ούτε βέβαια σε πραγματικούς μαχητές της αντίστασης κατά των Γερμανών. Και όσο
και να προσπαθούν μερικοί να ξαναγράψουν την ιστορία δεν θα το κατορθώσουν
γιατί πάντα εκτός από τις μαρτυρίες και τα ντοκουμέντα υπάρχει και η λογική.
Στις μικρές λεπτομέρειες που αποδεικνύουν όμως ότι κάτι δεν έχει ξεκαθαρίσει ο
κ Σ. Κουνιάς είναι και η διήγησης της κλούβας δηλ. του πρώτου βαγονιού όπου
πράγματι οι Γερμανοί έκλειναν Έλληνες ομήρους. Αλλά τους έκλειναν για να
αποτρέψουν την ανατίναξη του συρμού από τους Έλληνες και όχι για να ανατινάξουν
οι ίδιοι τα βαγόνια με τα οποία μετέφεραν στρατιώτες και πολεμοφόδια. Όσο
για τις ημερομηνίες των γεγονότων στην Πελοπόννησο που αναφέρει ασύνδετα να
υπενθυμίσουμε ότι η αποχώρηση των Γερμανών ολοκληρώθηκε από την 26/8/1944 μέχρι
την 26/9/1944. Την 27/9/1944 ο Κανελλόπουλος ως εκπρόσωπος της Ελληνικής
κυβερνήσεως ήταν στην Τρίπολη. Ήδη την 4/10/1944 ο Π. Κανελλόπουλος έφευγε από
την Τρίπολη για τον Πύργο να προλάβει τον Άρη Βελουχιώτη να μην συνεχίσει τις
βιαιοπραγίες. Οι Γερμανοί είχαν αποχωρήσει από την Καλαμάτα την 5η Σεπτεμβρίου
του 1944, πως δικαιολογεί ο κ. Κουνιάς ότι συνεχιζόντουσαν μάχες με πολλούς
τότε δραστήριους δήθεν αντάρτες του ΕΑΜ;
Δημήτριος Α. Τσιγκούνης
